Rolstoel Pelgrim in andere Media

Hieronder krantenartikelen of andere media over mijn rolstoelpelgrimage.

Wilt u mij ook interviewen voor een artikel in uw krant of voor andere Media, neem dan contact op via het contactformulier of via Facebook of Instagram.

30 juni 2024, NPO Radio 2, Martine in de middag

Kort na het interview op radio 5 werd ik gevraagd voor een interview op radio 2 bij het programma “Martine in de middag” (gepresenteerd door Evert Duipmans) op 30 juni. Zo kwamen er ineens diverse interviews in korte tijd.
Via deze link is het terug te luisteren, het interview is rond 1.18 uur.

Mij is wel opgevallen dat radio interviews vaak zo snel en kort gaan dat het soms lastig is om snel en kort antwoord te geven, zoals jullie van mijn blogs ook weten heb ik altijd een hoop te vertellen en dat is soms lastig in enkele zinnen samen te vatten.

18 juni 2024, NPO radio 5, De dag van 5

Naar aanleiding van het interview in de Visie werd ik gevraagd voor een kort radio interview bij radio 5.
In de middag werd ik hier over benaderd en in de avond was het interview.
Het was bij het programma “De dag van 5” en werd gepresenteerd door Jeroen Snel. Het was erg leuk om te doen.
Hier is het terug te luisteren/zien.

EO Visie, Juni 2024

mei 2024 kreeg ik een email of ik wilde meewerken aan een interview voor de Visie, de TV gids van de Evangelische omroep (EO). Dat leverde 2 erg leuke dag op. In Zaandam bij Museum of Humanity met de journalist voor het interview en in Amersfoort met de fotograaf. En hieronder lezen jullie het resultaat.

Interview Visie.

Rolstoelpelgrim Laura Feenstra:`Ik heb geen haast om in Santiago aan te komen.

De paden op, de lanen in.. Dat is voor de meeste mensen heel vanzelfsprekend. Maar zeker niet voor Laura Feenstra (40), die zich grotendeels alleen in haar rolstoel kan voortbewegen. Toch weerhoudt dat haar niet om de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella af te leggen. “‘Het bepaalt me erbij dat een mens met heel weinig toe kan:

”Haar hele jeugd worstelt Laura met haar gezondheid. Medeleerlingen op de middelbare school zien haar misschien de helft van de tijd en rond haar 20e krijgt ze serieuze problemen met lopen. Helaas weet niemand wat haar mankeert. “Daardoor liep ik steeds vaker tegen muren aan, bijvoorbeeld als ik bij de gemeente om een rolstoel vroeg of bij het UWV aanklopte voor een uitkering. Niemand kon of wilde me helpen en uiteindelijk stuurden ze me maar naar een psychiater. Daar vroeg ik hoe het toch kon dat door zogenaamde mentale problemen – mijn arm steeds uit de kom raakte. Tot overmaat van ramp schreven ze op het eindrapport iets als ‘patiënt weigert mee te werken’.”

‘uiteindelijk stuurden ze me maar naar een psychiater’

Ehlers-Danlos

Zo radeloos als Laura in die jaren is over wat haar mankeert, zo sprankelend en veerkrachtig komt ze vandaag over. Ze komt in haar eigen auto met lift-naar de locatie voor het interview en weert zich kranig als alleenstaande moeder. “Alles veranderde toen ik zestien jaar geleden werd gediagnosticeerd met het syndroom van Ehlers-Danlos (EDS), een ernstige en erfelijke bindweefselafwijking”, vertelt Laura zittend in haar rolstoel. “Samen met mijn zus, die op dat moment dezelfde diagnose kreeg, ben ik die avond uit eten gegaan. Niet uit blijdschap natuurlijk, wel omdat heel veel puzzelstukjes ineens op hun plek vielen.

Pure winst

Overal waar zich bindweefsel bevindt in je lichaam, kan EDS zich openbaren. Dus niet alleen in je gewrichten, maar ook inje maag of darmen. De gevolgen van het syndroom variëren enorm per patiënt.“Ik ben een redelijk gemiddelde patiënt en op dit moment gaat het best goed met me. Wel moet ik zo’n achttien tot twintig uur per dag liggen. Op de bank of in bed. Dat klinkt als heel veel, al kijk ik er anders naar. Ik focus me op die vier uur per dag dat ik wel actief kan zijn. Die beschouw ik als pure winst. Helemaal als ik het vergelijk met vorig jaar toen ik me, voor en na een herniaoperatie, maandenlang met moeite drie, vier keer per dag naar het toilet wist te slepen. “

Geraniums

Heel vreemd zou het niet zijn als je door zo’n ernstige ziekte wegzakt in een zwart gat. Alleen ben je dan bij de creatieve en kleurrijke Laura aan het verkeerde adres. Want wie verzint het nu om alleen in een rolstoel op pelgrimage naar Santiago de Compostella te gaan? Toch begint ze daar in 2016 aan. Niet in één keer natuurlijk, maar ieder jaar een paar honderd kilometer verder rollend richting het Noord-Spaanse bedevaartoord. “Fysiek zou een heel stabiel leven, zonder kans op blessures, beter voor me zijn, alleen trek ik dat emotioneel niet. Ik weiger gewoon achter de geraniums te gaan zitten en wil nieuwe ervaringen op blijven doen.

Je maakt het jezelf niet makkelijk door rollend naar Santiago te willen. “Dat klopt en lang geloofde ik niet dat ik zoiets zou kunnen. lk ging er pas ingeloven toen ik een groter voorwiel op mijn rolstoel kreeg. Waar ik tot dan toe hooguit een kilometer ver kwam, rolde ik nu fluitend eerst vijfen binnen een jaar zelfs 25 kilometer. Ineens merkte ik dat de wereld aan m’n voeten lag en zo nam ik het besluit: ik ga het gewoon doen!” Dus verzamelt Laura allerlei lichtgewicht spulletjes, maakt ze uitvoerige routekaarten, plant ze haar overnachtingen en vertrekt ze in 2016. “Als mensen in die tijd vroegen hoe lang ik erover zou gaan doen, dan gokte ik een jaar of tien. Een aardige inschatting, blijkt nu, want als alles volgens plan verloopt, bereik ik volgend jaar Santiago. Lukt dat niet, dan is dat ook prima. Ik heb helemaal geen haast om aan te komen.”

Overal thuis

Dat Laura inmiddels al vele jaren langs katholieke bedevaartsoorden reist, had ze vroeger nooit gedacht. Ze groeit op in de protestantse wereld en bezoekt jarenlang een baptistengemeente in haar woonplaats Alphen aan den Rijn. Tijdens een bezoek aan Taizé, een jaar of twaalf geleden, maakt ze kennis met de katholieke geloofsbeleving. Voor haar een nieuwe wereld die meteen vertrouwd aanvoelt. Tegenwoordig is ze actief binnen de Katholieke Charismatische Vernieuwing (KCV) en verkiest ze vaak de mis boven een evangelische dienst. “Woon ik nu een katholieke mis bij, dan voel ik me protestant, terwijl ik me tijdens een protestantse dienst de katholiek voel. Of ik me dus nergens thuis voel? Nee, ik denk dat ik me juist overal thuis voel.”

Kerkscheuringen

Voor Laura tellen de hokjes steeds minder. De pelgrimage heeft haar milder gemaakt. “Ik ben helaas getuige geweest van meerdere kerkscheuringen, die voor mij over niets gingen. Heel verdrietig. Door onderweg te zijn met weinig ga je daar anders naar kijken. Wel of niet dat bepaalde lied zingen? Who cares! Hoogoplopende discussies over de vrouw in het ambt? Mij niet bellen. Ik bedoel dit niet cynisch hoor, maar het heeft voor mij zo weinig met de fundamenten van het geloofte maken en met waarom wij hier op aarde zijn. Je daar druk om maken leer je wel af op weg naar Santiago.

Stress

Etappe één in 2016, van Haarlem naar Den Bosch, beschouwt ze als een veilige pilot-pelgrimage. Is het wel echt te doen met een rolstoel? Kan ze het fysiek ook aan? Lukt het om overnachtingen te vinden? En brengt het haar de rust en bezinning waarnaar ze hunkert? Het korte antwoord? Jazeker! En dus rolt ze in 2017 van Den Bosch naar Maastricht. Toch verandert haar strategie beetje bij beetje. “De eerste twee jaar plande ik alles minutieus. Dat leverde alleen best weleens wat stress op als ik op een slechte dag een besproken logeeradres niet wist te bereiken. Stress en pelgrimeren passen natuurlijk niet echt bij elkaar, en dus ben ik op de route vanaf Reims gestopt met het regelen van overnachtingen. Vanaf dat moment ging ik het ook zien als een mooie oefening om volledig op God te vertrouwen. Vaak genoeg heb ik ’s ochtends geen idee waar ik ’s avonds ga slapen.”

Vakantie in overvloed

Bezinnen, bidden en onthaasten. Daar draait het voor Laura om en dus neemt ze ook alle tijd om bijeen nieuw startpunt op de route te komen. “Ik heb een aangepaste auto waar mijn rolstoel in kan en daarmee rijd ik maximaal tweehonderd kilometer per dag. Deze zomer vervolg ik mijn route trouwens vanuit het Franse Rocamadour, in het Centraal Massief. Sommige mensen doen dat in tien uur, maar ik doe er met gemak een hele week over. Prima toch? Tijd heb ik genoeg, gezondheid iets minder, en daar pas ik me op aan. Dat is het voordeel van volledig afgekeurd zijn. Vakantiedagen heb ik in overvloed, al moet ik het wel netjes melden bij het UWV als ik langer dan een maand op stap ben.’

Lege accu’s

Aan rustdagen doet Laura niet, want daar reageert haar lijf slecht op. Soms gunt ze zichzelf wat verlichting door een korte afstand te rollen, al is afstand heel relatief. Dat ontdekte ze in 2021 toen een korte etappe onverwacht de allerzwaarste bleek te zijn. “lk reed op een paar steile heuvels van vijftien procent binnen acht kilometer al mijn drie accu’s leeg. Overigens rijd ik dat soort wegen achteruit omhoog, want anders kieper ik om. Helaas strandde ik die dag in een schattig Frans dorpje. Best een moeilijk moment, want mijn camping lag zo’n tien kilometer verderop. Gelukkig ontfermden enkele lieve dorpsbewoners zich over me en kon ik bij hen thuis mijn accu’s opladen. En passant nodigden ze me uit voor een heerlijk diner en mocht ik ook nog blijven logeren. In de schuur, wat een prachtige vakantiewoning bleek te zijn. Voor mij vormde dit het zoveelste bewijs dat alle problemen die ik onderweg meemaak steevast tot iets moois leiden.”

Levensgevaarlijk

Hoe langer ze onderweg is, hoe meer ze merkt dat God voorziet. Al dacht ze daar die ene keer, net ten zuiden van Reims, wel iets anders over. “Op de kaart leek die N-weg redelijk veilig, maar het bleek een levensgevaarlijke snelweg te zijn. Nee, tijdens die tien kilometer had ik opvallend weinig diepzinnige gedachten. Het enige wat ik dacht, was: weg hier!” Gelukkig ervaart ze op de meeste momenten wel de rust die past bij een pelgrimage. “Ik zing veel onderweg. Het liefst in kleine Franse kerkjes, want daar is de akoestiek fantastisch. Liederen van Taizé zijn mijn favoriet. Die hebben een heel fijn rolritme en kun je eindeloos blijven herhalen.Heerlijk.”

Spartaans

Haar rolstoel is haar alles. Het is een speciaal ding met een groot voorwiel, elektrische ondersteuning in de achterwielen en een bagagedrager voor haar tentje. Veel meer kan er trouwens ook niet mee onderweg, op een flinke voorraad medicijnen en vier extra accu’s na dan. Die batterijen klikt ze in haar wielen, waardoor ze ongeveer de helft minder kracht hoeft te zetten. Gezien haar situatie geen overbodige luxe.Wat ze verder meeneemt? “Twee schone onderbroeken, een extra broek, een T-shirt voor overdag en nog eentje om in te slapen. Mijn spalken, een tandenborstel, een tube tandpasta en een stukje zeep waar ikmezelf en mijn kleding mee kan wassen. Dat is alles! ” Niks luxe B&B’s of snelle happen bij de gele M. Laura leeft tijdens haar pelgrimage behoorlijk spartaans. “Ik eet sober en geef weinig geld uit. Het bepaalt me erbij dat een mens met heel weinig toekan. Mijn enige zorgen’ zijn: wat eet ik vandaag en waar slaap ik vannacht? Allerlei dagelijkse beslommeringen of moeiten worden onderweg relatief. Die bewustwording verrijkt me enorm en veranderen me als mens.”’Ik vind het bijzonder dat ik mensen zo kan inspireren’ Je bent behoorljk streng voor jezelf. Waarom?“Het hoort er voor mij helemaal bij en dwingt me om afhankelijk te zijn. Van God en van andere mensen. Dus als mijn veldfles leeg is, moet ik- opnieuw van mezelf- bij het eerstvolgende huis aanbellen om hem te laten vullen. Soms schrik ik van een blaffende hond, maar veel vaker levert het een mooie ontmoeting op.” Ook leert Laura door zulke uitdagingen praktische lessen, zoals waar ze water of stroom kan vinden. “Inmiddels weet ik dat je op bijna iedere begraafplaats wel een kraantje kunt vinden. Wel logisch ook, want mensen willen natuurlijk graag de plantjes op het graf van hun dierbare water geven. Ook heb ik ontdekt dat in bijna elk kerkje links en rechts van het altaar een stopcontact zit. Zelfs in middeleeuwse kerkjes. Ideaal om mijn accu’s of telefoon op te laden. Of om met mijn dompelaar een heerlijk kopje thee te zetten.”

Prinses

Wat Laura ook tegenkomt onderweg, elke keer brengt het haar kostbare herinneringen of waardevolle geloofslessen. Ze beschouwt het als knipogen van boven. Zoals die keer toen ze midden in de coronaperiode bijeen kerkje op een Franse bisschop stuitte. “Ik liep, uh rolde…Ja, sorry, ik gebruik lopen en rollen door elkaar, maar ik bedoel natuurlijk rollen: ik rolde die dag naar het kerkje en er liep een man in het zwart voor me. Zou het de priester zijn? Nee, het was nota bene de bisschop, een alleraardigste man die me meteen uitnodigde voor de thee. Ook stempelde hij mijn pelgrimspaspoort nog even af, net zoals de stempelpas van de Elfstedentocht.” Na een leuk gesprek geeft de bisschop Laura zelfs zijn o6-nummer voor het geval ze ooit zijn hulp nodig heeft. Wat Laura dan nog niet weet, is dat de camping een eindje verderop-ondanks de informatie op de website – dicht is. Dus belt Laura, een beetje met het schaamrood op de kaken, de bisschop. “Eerst probeerde hij een overnachting in de buurt te regelen, maar toen dat niet lukte, bood hij me aan om in het bisschoppelijk paleis van Autun te komen logeren. Dus die nacht lag ik als een soort prinses in een van de torens, met zo’n draaitrap, heerlijk te slapen. Dat verzin je toch niet?”

Hoofd onder de dekens

Over zulke anekdotes en de lessen die Laura onderweg leert, blogt ze al jaren op Rolstoelpelgrim.nl. Hoewel ze de tocht in de eerste plaats voor haar eigen verdieping maakt, kan ze steeds vaker iets voor anderen betekenen. “Daar had ik nooit rekening mee gehouden, maar dat maakt me extra dankbaar. Zo kreeg ik onlangs een berichtje van een vrouw die ook in een rolstoel zit. Ze schreef me: ‘Dankzij jouw verhalen durf ik nu weer met mijn rolstoel naar de supermarkt.’ Ik vind het bijzonder dat ik mensen zo kan inspireren en kan laten zien dat je leven niet voorbij hoeft te zijn als je in een rolstoel belandt. Natuurlijk is elke situatie anders, maar vaak is er meer mogelijk dan je denkt. Wat zeker niet helpt, en waar ik me soms ook echt wel schuldig aan maak? Met je hoofd onder de dekens de wereld aan je voorbij laten gaan. Soms moet ik mezelf echt toespreken om in beweging te komen. Tegelijk wil ik me ook niet laten kennen en komt mijn fanatieke kant naar boven. Ik heb nu eenmaal het besluit genomen om de hele route af te leggen, dus ik ga er alles aan doen om het te halen.

Aankomende zomer eerst nog ‘even’ de Pyreneeën overen dan komt Santiago langzaam in zicht.”

Ook op de website van de EO is dit artikel geplaatst.

Margriet extra 2023

28 maart kwam het thema nummer gezond leven/naar buiten van de Margriet extra uit.

Hierin is een klein stukje over mij en een foto opgenomen.

30 augustus 2022, Leids Dagblad/ alphencc

ik ben telefonisch geïnterviewd voor Leids Dagblad/ Alphencc terwijl ik een paar dagen onderweg wad vanle Puy-en-Velay naar Rocamadour.

https://www.leidschdagblad.nl/cnt/dmf20220829_57460025

Alphense ’rolstoelpelgrim’ Laura Feenstra gaat rollend naar Santiago

Laura Feenstra, ’de rolstoelpelgrim’, in de rolstoel die ze voor haar pelgrimage gebruikt.
Laura Feenstra, ’de rolstoelpelgrim’, in de rolstoel die ze voor haar pelgrimage gebruikt.© foto Laura Feenstra

Eva Stam

Dinsdag 30 augustus 2022 om 09:15

ALPHEN AAN DEN RIJN

Net als duizenden anderen legt de Alphense Laura Feenstra (38) de pelgrimstocht Santiago de Compostella af. Maar ze loopt niet naar Santiago, ze rolt. In etappes is ze in haar rolstoel onderweg: „Ik heb nog lang geen zin om daar aan te komen.”

Vrijdagochtend heeft Feenstra het rustig aan gedaan. Ze is ’een late pelgrim’. Dat was ook wel lekker aangezien ze de dag ervoor een zware tocht achter de rug heeft. De accu’s van haar elektrische rolstoel waren snel leeg waardoor ze het laatste stuk op één accu, en dus één wiel, moest rijden. „Dat was even spannend. Maar uiteindelijk heb ik de volgende camping gehaald.”

Vorig jaar ging het wel mis. In een Frans gehucht met drie huizen stond Feenstra stil. Al haar accu’s waren leeg. Een van de bewoners kwam haar te hulp en bood een slaapplek in een groot vakantiehuis aan. „Dat was uiteindelijk hartstikke leuk. Ik heb gemerkt dat als je problemen hebt, er altijd wel een oplossing komt. Er ontstaat ruimte voor mooie ontmoetingen.”

Kriebelen

Sinds 2016 legt de Alphense steeds weer een deel van de route af richting Santiago. Elk jaar komt ze een stukje verder, inmiddels is ze in Frankrijk beland. Haar eerste reis was van Haarlem naar Den Bosch. „Een collega bij Archeon vertelde over de mooiste pelgrimstochten. Ik had als tiener weleens op tv over de Camino gehoord. Door de verhalen begon het weer te kriebelen. Maar ik dacht: dat kan ik toch niet.”

Feenstra heeft een bindweefselaandoening waardoor ze na haar twintigste in een rolstoel is beland. „Op een gegeven moment ging ik naar Leiden rollen, waar mijn zoon op school zat. Dat bleek prima te gaan. Ik besloot dat het erop te wagen. Ik ben alleenstaand moeder en dacht: nu is het tijd voor mezelf. En dus doe ik sindsdien ieder jaar een stukje van de tocht.”

Ze merkt dat de reizen haar leren loslaten. „In het begin plande ik alles, maar dat leverde juist veel stress op. Dan moest ik van mezelf per se bij een bepaalde camping aankomen. Nu denk ik: ik hoef helemaal niets. Ik kan ook iets anders doen. Er ontstaat ruimte voor het onverwachtse. Zo belandde ik voor een overnachting in een bisschoppelijk paleis.” Het levert vertrouwen op in de medemens. „De meeste mensen zijn eigenlijk hartstikke aardig, dat zie je maar weer”, lacht Feenstra.

Overwinning

Het is ook te merken aan de reacties die ze onderweg krijgt. Regelmatig doen automobilisten hun raampje naar beneden en steken hun duim naar haar op. „Als ik dan een zware klim heb en dat zie denk ik: o ja, ik moet doorgaan. Ik kan het wel.” Hoewel het doen van de Camino zwaarder kan zijn in een rolstoel, onder andere door moeilijk begaanbare paden en steile heuvels, ziet ze elke dag weer als een overwinning. „Ik vraag me soms af hoe ik een bepaalde klim moet gaan doen. Eerst vroeg ik me dat af in Limburg, daarna in de Ardennen en nu in Frankrijk. Maar elke keer gaat het goed, ik kan het best. Het geeft me vertrouwen en een trots gevoel.”

Dit jaar rolt Feenstra van Le-Puy-en-Velay naar Rocamadour. Ze geniet van de natuur die ze onderweg ziet en van de stilte, waar volgens haar tijdens zo’n tocht pas echt tijd voor is. Met de eindbestemming Santiago de Compostella is ze nog niet bezig. „Ik heb nog geen zin om aan te komen. Ik maak zoveel mogelijk omwegen en heb geen haast. Ik wil niet dat deze reis voorbij is.”

Laura Feenstra schrijft elke dag een blog over haar avonturen. De posts zijn te lezen via: www.rolstoelpelgrim.nl

19 augustus 2022, Website Katholiek Nieuwsblad Jongeren.

Augstus 2022 werd ik geïnterviewd en op de website van Katholiek Nieuwsblad jongeren is dit geplaatst:

JONG

In een rolstoel naar Santiago: ‘Het gaat me meer om onderweg zijn dan de bestemming’

Luuk van den Einden 19 augustus 2022

Laura Feenstra, ’de rolstoelpelgrim’, in de rolstoel die ze voor haar pelgrimage gebruikt.

Laura Feenstra pelgrimeert in haar rolstoel naar Santiago de Compostella. Dit jaar legt ze de etappe tussen Le Puy-en-Velay en Rocamadour af. Foto: rolstoelpelgrim.nl

Laura Feenstra zit in een rolstoel, maar dat weerhoudt haar er niet van om een pelgrimage naar Santiago de Compostella te maken. Sinds 2016 is ze in etappes onderweg. “Al maak ik me soms zorgen, het komt toch altijd goed.”

‘Rolstoelpelgrim’ Feenstra zit rond deze tijd in de auto naar het Zuidoost-Franse Le Puy-en-Velay, het startpunt voor de volgende etappe van haar pelgrimage naar Santiago de Compostella in Spanje. Zondag of maandag verwacht ze aan de tocht te beginnen. Rocamadour, hemelsbreed meer dan tweehonderd kilometer verderop, is dit keer haar einddoel.

https://www.kn.nl/abonnementen/

“Het wordt een behoorlijk steile en dus pittige route”, voorspelt ze. Het hulpmotortje van haar rolstoel biedt wel enige steun, maar toch zal ze dat heuvelachtige deel van Frankrijk vooral op eigen kracht moeten doorkruisen. Aan moeilijkheden probeert ze echter niet te veel te denken: “Hoe meer ik aan voorbereiding doe, hoe meer zorgen ik krijg, dus ik probeer het juist los te laten en te zien wat de dag brengt.”

Etappes

In 2016 voltooide Feenstra voor het eerst een deel van de Camino, zoals de weg naar het befaamde bedevaartsoord ook wel heet. Daarvoor had de dertiger al last van pelgrimagekriebels, door een collega bij haar vrijwilligerswerk. “Hij had heel veel gepelgrimeerd, ook naar Santiago. Zijn verhalen waren zo mooi dat ik ook wel wilde.”

Haar route loopt niet helemaal gelijk met de bekendste wandelroutes, omdat die bijvoorbeeld ook over trappen lopen. De pelgrimsoorden houdt ze echter wel aan, ook omdat daar vaak bijzondere kerken te zien zijn.

image

Onderweg slaapt Feenstra vaak in een tent, maar soms vindt ze ook onderdak bij mensen thuis. Foto: rolstoelpelgrim.nl

Het kost al gauw vier maanden om vanuit Nederland de weg naar Santiago de Compostella af te leggen. De hele weg in een keer afleggen is geen optie voor Feenstra, omdat ze vanwege haar zoon niet zo lang achtereen van huis kan zijn. Daarom pelgrimeert ze in etappes.

“Zo ben ik ook begonnen, omdat ik niet wist of ik het zou kunnen”, vertelt ze. “Ik begon rustig met de reis van Haarlem naar Den Bosch; als ik dan onderweg zou stranden, zou iemand me altijd kunnen ophalen. Dat ging goed, dus ging ik steeds verder.”

‘Dat kan geen toeval zijn’

Onderweg zijn is een moment van bezinning, vindt Feenstra. “Op weg heb ik gesprekken met God en bewonder ik de schepping. Ik reis langzaam, dat stelt me in staat om elk bloemetje en bijtje te zien en te zien hoe mooi dat alles gemaakt is. Ik kom onderweg vaak bijzondere mensen tegen in situaties waarvan ik denk: ‘dat kan geen toeval zijn’.”

Zo’n situatie deed zich voor in 2020, toen Feenstra ondanks de dat jaar uitgebroken coronapandemie toch de etappe van Avallon naar Taizé aflegde. In het dorp Gueugnon ontmoette ze de bisschop van Autun, die daar toevallig op bezoek was. “Ik dronk thee met hem en een paar anderen. De bisschop gaf mij zijn privénummer en zei dat ik hem altijd mocht bellen als ik onderweg in de problemen raakte.”

“Ik ga gewoon en zie hoe ver ik elke dag kom, ik laat het allemaal veel meer open.”
– Laura Feenstra

 

Na afscheid genomen te hebben, vertrok Feenstra naar een camping vijf kilometer verderop. Omdat door corona alles anders was, hield ze goed in de gaten wat wel en niet open was, maar toch kwam ze voor de poorten van een gesloten camping te staan. Het was te laat om nog verder te reizen, dus besloot ze de bisschop te bellen. “Iets in de buurt regelen lukte hem niet, dus haalde hij me op en overnachtte ik in het bisschoppelijk paleis.”

In vertrouwen gaan

Hoewel je zou denken dat een bedevaart veel voorbereiding vergt, is Feenstra dat de laatste jaren steeds minder gaan doen. “Zeker in het eerste jaar bestudeerde ik alle routes heel goed om te kijken waar ik kon rijden en overnachten”, zegt ze. “Dat bleek toch niet prettig: dan zit je vast aan een schema.” Nu kijkt ze enkel van tevoren op Google Maps naar alle overnachtingsmogelijkheden. “Ik ga gewoon en zie hoe ver ik elke dag kom, ik laat het allemaal veel meer open.”

image

Feenstra heeft de afgelopen jaren al heel wat pelgrimsstempels verzameld. Foto: rolstoelpelgrim.nl

‘In vertrouwen gaan’, noemt Feenstra die minimale voorbereiding. “Ik probeer te gaan met in mijn hoofd de gedachte: het komt wel goed. Alle bijzondere ervaringen die ik onderweg heb gehad, zijn juist dingen die ik bij een planning zou hebben proberen te voorkomen.” Als ze niet weet waar ze die nacht slaapt, ontmoet ze bijvoorbeeld meestal wel iemand die haar een slaapplaats aanbiedt. “Al maak ik me soms zorgen, het komt toch altijd goed.”

Positieve reacties

Dankzij haar website, waarop ze blogt over haar ervaringen onderweg, krijgt Feenstra enorm veel positieve reacties. Mensen die ze eerst oppervlakkig kende, zijn trouwe volgers geworden, vertelt ze. “Ik krijg ook veel reacties van mensen waar iets mee is: ‘omdat jij dit doet, durf ik het ook’, zeggen ze. Voor mij is dat een motivatie om te schrijven over wat ik meemaak.”

Onderweg krijgt ze niet minder reacties. Zo kreeg ze laatst een mailtje van iemand die ze eens was tegengekomen in een Franse bakkerij, waarin stond dat deze persoon nog vaak aan haar dacht. Ook de hulp die ze onderweg vraagt, blijkt voor anderen soms veel te betekenen: “Als ik iemand vraag om een slaapplaats, merk ik dat hoewel ik vraag en zij geven, zij het juist andersom ervaren”, legt ze uit. “Ik merk hoe bijzonder het gevoel is dat een gunst vragen, eigenlijk een gunst verlenen is.”

https://www.kn.nl/donaties/

Als ze Rocamadour bereikt heeft, scheidt meer dan duizend kilometer haar nog van eindbestemming Santiago. Het zal dan ook nog een paar etappes en dus een paar jaar duren voor ze daar aankomt, maar dat vindt ze helemaal niet erg: “Het gaat me meer om het onderweg zijn dan om de bestemming.”

Feenstra’s bedevaart is te volgen via haar website. Onder de naam Rolstoelpelgrim is ze ook te volgen op Facebook en Instagram.

2021, december nummer Jacobsstaf


December 2021 stond ik in het tijdschrift de van het genootschap van Sint Jacob met een groot interview (5 pagina’s!)

september 2021, Podcast

September 2021 is er een podcast opgenomen door Johanna Kroon in samenwerking met het Nederlands genootschap van Sint Jacob.

Ik heb hier verteld over mijn pelgrimstochten per rolstoel. luisteren kan via de link hieronder.

https://camino.buzzsprout.com/1203329/9302621-laura-feenstra-de-rolstoelpelgrim

September 2021, Kerkbrief, hervormde kerk Nieuwkoop

Ik werd door een meester van mijn basisschool gemaild. Hij had via mijn ouders over mijn pelgrimstocht gehoord en wilde 1 van mijn blogs, degene die ik vorige jaar had geschreven over Taizé in het kerkblad plaatsen.

6 september, le progres

Franse krant waarvan ik een artikel kreeg opgestuurd per email. Aardig van ze om te zeggen dat ik een jong meisje ben. Dat ik stam uit 1983 en een bijna volwassen zoon heb vertel ik ze maar niet.

https://www.leprogres.fr/culture-loisirs/2021/09/05/laura-fait-le-chemin-de-st-jacques-de-compostelle-en-fauteuil-roulant

5 september 2021 stond ik in de Franse krant La Tribunne

31 maart, Interview voor website van tijdschrift Eva.

ik werd benaderd door het tijdschrift Eva voor een interview voor op hun website.
Het was een leuk gesprek, vanwege corona ging het natuurlijk telefonisch maar we hebben zeker 45 minuten gesproken en er is een leuk artikel uit gekomen. 

Hieronder of op hun website kan je het lezen.

9 September 2020, Le Journal de Saône et Loire.

8 september 2020 ontmoete ik tijdens mijn pelgrimage een vrouw die een journalist kende. Ze belde hem en hij interviewde mij in een mix van Frans en Engels. Aangezien we elkaar slecht konden verstaan (mijn Frans is niet zo best en zijn Engels was van hetzelfde niveau) gaf ik hem mijn website en uiteindelijk is het een leuk artikel geworden.

De volgende dag bleek het al in de krant te staan. Erg leuk!

Zie ook het blog waar ik hier over schrijf.

Nederlands Dagblad, dinsdag 17 September 2019.

13 september rolde ik van Accolay naar Châtel Censoir (tijdens mijn route van Reims naar Vezelay/Avallon) en toen is Hendro Munsterman, de journalist van het Nederlands dagblad, bij me langs gekomen voor een interview. 17 september kwam de krant uit waar het in is geplaatst, een grote foto met kort artikel op de voorpagina en een groot artikel op pagina 6.
en een artikel op de website van het ND.  

Algemeen Dagblad, Groene Hart

12 September 2018

Toen ik in Dinant was heb ik een telefonisch interview gehad met het AD.

Vastenactie , bevlogen voor anderen. 1e kwartaal 2018

Krantje van vastenactie over oa hun werk in de landen waar de opbrengst van de jaarlijkse vastenactie heen gaat. Ook gaat het over de sponsor pelgrimstocht waar het ook over mij gaat, met de foto van hoe een aantal mannen waaronder bisschop Hans van der Hende mij helpt om door een modderig weiland te komen.

 Algemeen Dagblad, Groene Hart

Maandag 26 Maart 2018

Het is een zoekplaatje, maar als je goed kijkt rol ik ergens in de rij mee, maar veel meer dan mijn wielen is niet te zien.

AD krant pelgrimstocht

 Katholiek Nieuwsblad

28 April 2017