Vanochtend een beetje uitgeslapen, pas om 8.30 werd ik wakker. Ik strompelde naar het toiletgebouw en toen ik daar van terug kwam liep juist de Koreaanse/ Amerikaanse vrouw waarmee ik pas op de kamer sliep wandelde de camping op. We hebben steeds contact gehouden dus ze wist dat ik hier ben en ik wist dat ze vandaag langs zou komen. Even gekletst en ze verwende me nog met wat snacks, lekker!
Verder vandaag weinig gedaan. Wel contact gehad met de reisverzekering maar omdat ik een nogal uitzonderlijk geval ben moeten ze de opties overleggen met het kantoor. maar ivm 4 en 5 mei (voor mijn buitenlandse lezers, het is dan dodenherdenking en bevrijdingsdag, vrije dagen in Nederland) is het kantoor nu dicht. Dinsdag krijg ik weer een telefoontje of kan ik in de middag zelf bellen.
Eind van de middag stuurde mijn zus me nog wat lekkers te eten via een bezorger. Dat zijn de leuke dingen die ik nu echt even nodig heb en me wat opfleuren want vandaag had ik het best even zwaar. Zeker in de ochtend toen ik de camping weer ging betalen en ik tussen alle pelgrims in de bar / receptie op de camping stond en alle pelgrims langs de camping zag lopen. Zag zelfs nog op afstand een bekende Duitse vrouw die ik onderweg meerdere keren had gesproken. Het zien van al die pelgrims in jubelstemming omdat ze er bijna zijn was confronterend en daardoor deed het wel extra pijn dat ik hier nu vast zit.
Nu moet ik vooral geduld hebben, ik zit hier zowieso tot woensdag (als ik dinsdag iets hoor ben ik zeker niet voor woensdag weg en zit hier mogelijk nog langer).
Ik merk dat het fysiek ook zwaar is, de afstand naar de WC is eigenlijk net te ver maar er is geen plek dichterbij (tussen mij en de WC is een asfalt plein/parkeerplaats).
Tussendoor lig ik veel en vermaak me maar met internet en youtube filmpjes. Vanochtend niet naar de kerk maar kon wel mijn kerk in Nederland op tv kijken, toch beter dan niks en leuk om bekenden te zien.
Ook is hier een klein zwart/wit vogeltje (witte kwikstaart? ) wat af en toe een tijdje dichtbij zit waardoor ik rustig foto’s kan nemen.
Verder heb ik weinig nieuws. Behalve dat ik dankbaar ben voor alle lieve en meelevende berichtjes via verschillende kanalen (oa hieronder, e-mail, WhatsApp en diverse social media).
Ik probeer toch dagelijks een blog te blijven schrijven om jullie op de hoogte te houden van de ontwikkelingen.
Groetjes,
Rolstoelpelgrim
Hoi Laura. Wat een pech. Ik zou je wel advies willen geven maar ik weet zeker dat je zelf alalle mogelijkheden om je fiets weer aan de praat te krijgen zelf heb geprobeerd. Ik wens je veel sterkte en een goede reis terug.
Houd moed en hopelijk word je snel geholpen met de terugreis.
Groeten, Rineke Poot
Moedige Laura, wat moet ik hier nu op zeggen. Oefening in geduld, nog meer uithoudingsvermogen en zoek toch nog de aardige dingen van de dag op en vertel ons die dan s,avonds.
Liefs Maria Breda
Lieve Laura
Wat een pech zo vlakbij het heiligdom te stranden.misschien ook wel een teken van Boven.luisteren naar …ik wens je een goede (terug)reis.en wie weet maak je de reis compleet in dit Heilig jaar.liefs,Loes Rutten.
kan me heel goed voorstellen hoe je je moet voelen. Iedereen is blij dat het eind in zicht is en jij bent letterlijk gestrand door heel domme pech. Wel fijn dat iedereen je probeert op te vrolijken met een praatje, een snack, een boodschap voor je te doen of zoals je zus jou iets lekkers te laten bezorgen. Hoop dat je morgen snel duidelijkheid krijgt. geniet van het kleine kwikstaartje zijn zulke leuke vogeltjes!
Hai Laura,
Ik heb via je blogs ook je reis mee beleefd en leef met je mee en denk aan je. Toen ik mijn Camino del Norte liep vorig jaar (en ik jou ontmoette in Bilbao) heb ik heel vaak afscheid moeten nemen van Camino vrienden, omdat ik de langzaamste was. Ik kreeg toen geregeld appjes van blije vrienden die in Santiago aangekomen waren. Ik was super blij voor hun en tegelijkertijd ook heel verdrietig, omdat ik dat moment zo graag samen met hen had willen delen, daar samen had willen aankomen… Dus kan me een voorstelling maken hoe het voelt, met al die blije pelgrims die je passeren en er bijna zijn en dat jij dan niet meer verder kan door technische sores met je rolstoel is echt naar.
Ik wens je veel liefs en fijn dat je nog steeds kunt genieten van de kleine dingen onderweg. Hou de moed erin! En het is geen straf om nog een keer terug te kunnen gaan. Sterkte en succes!!