Eindelijk weer thuis

Sinds zaterdag ben ik na 3 maanden eindelijk weer thuis. Dat is een paar dagen eerder dan verwacht want zoals ik in het vorige blog schreef was de verwachte ontslagdatum 28 juni.

Het weekend mocht ik op proefverlof en als het goed ging mocht ik dan thuis blijven en zo gebeurde het. 

Ik ben bijna 3 weken in Careyn revalidatie in het st Antonius geweest. Hoewel het voelde als een verpleeghuis was het daar wel een goede omgeving om te herstellen en het lukte daar vrij goed om me aan mijn grenzen te houden. Wel vond ik het moeilijk zo weinig te kunnen en mogen doen en dat mijn herstel toch langzamer gaat dan op de standaard lijstjes van het ziekenhuis.

Heel fijn was dat ik, als een bepaalde zuster werkte, ik naar buiten kon. Daarover schreef ik ook al vorige keer. De technische dienst had zelfs een plank neergelegd bij de buitendeur zodat het bed makkelijker naar binnen kon. De eerste keer dat ik naar buiten ging bleek de drempel van binnen naar buiten goed te gaan maar andersom niet. Er waren 5 mensen nodig om het bed binnen te krijgen. Met de plank ging het veel beter.

Alle lieve berichtjes, emails en vooral ook kaartjes van jullie waren zo fijn om te krijgen. Dat heeft me er echt doorheen geholpen. Al die lieve bemoedigende teksten van vrienden, kennissen en mensen die ik nooit heb ontmoet en alleen via dit blog ken. De postbezorgers van het ziekenhuis vonden het ook interessant te zien dat er regelmatig post kwam met alleen de naam rolstoelpelgrim! Allen enorm bedankt. Binnenkort hoop ik energie te hebben om iedereen persoonlijk te beantwoorden maar nu moet mijn energie eerst gaan naar mijn herstel.

Nu thuis gaat het naar omstandigheden best goed maar ik moet opletten dat ik niet te veel doe. Gelukkig helpt mijn zoon me. Ik lig nog veel op bed en kan nog niet goed zitten (rond de 7 minuten) maar hopelijk verbeterd dat nog. In de rolstoel zitten terwijl ik rol gaat gelukkig beter (dat geeft hoop voor komende pelgrimstochten). Maar ik mag nu nog maar 15 minuten achter elkaar zitten. Komende weken heb ik nog veel leefregels om me aan te houden om te zorgen dat ik goed herstel.

Maar ja, ik ben in ieder geval weer fijn in mijn eigen huis. Hier kan ik weer genieten van mijn kleine moestuintje. Die kan nu wel wat extra aandacht gebruiken. Gelukkig is die nog grotendeels in leven door mijn ouders die af en toe water kwamen geven. De kas met verschillende soorten druiven staat er geweldig bij. En sommige verwaarlozing is ook weer leuk zoals de uien die zijn doorgeschoten en nu mooi bloeien.

Ondertussen probeer ik ook te zoeken naar opties voor een korte Nederlandse pelgrimstocht. een lange reis zit er dit jaar nog niet in maar ik wil toch proberen of er iets mogelijk is.

In het najaar hoop ik weer sterk genoeg hiervoor te zijn en voldoende te kunnen zitten. Ik denk nu aan etappe 0 zoals ik het maar noem. Ik ben 2016 gestart in Haarlem voor de eerste etappe. Dan wil ik kijken of het alsnog lukt om van huis naar Haarlem te rollen. Als dit goed gaat rol ik misschien wel verder tot het heiligdom in Heiloo. (Peter, dan kom ik graag je rolstoel toegankelijke B&B/pelgrimsherberg uittesten.) Dit zou 3 a 4 dagen rollen zijn dus een prima training voor volgend jaar. Dan wil ik de etappe doen die voor dit jaar gepland stond (Rocamadour naar Lourdes/Spaanse grens).

Tot die tijd zal het hier op het blog weer wat stiller zijn. Ik ga mij eerst maar richten op mijn herstel. En voor ik vertrek laat ik het sowieso weten.

Groetjes, 

Logo, gestileerd plaatje van vrolijke rolstoelster (ik) met kruis en schelp in de handRolstoelpelgrim

Mijn pelgrimstocht naar herstel en zelfstandigheid. 

Deze titel beschrijft goed hoe het nu voor mij voelt. En mijn pelgrimstocht naar herstel en zelfstandigheid is een lange weg. Maar tot nu toe gaat het herstel voorspoedig (en langzaam).

2 weken geleden ben ik geopereerd. De eerste dagen ziekenhuis waren heel zwaar en ik was zeer afhankelijk in alles. Ik werd gewassen, had een katheterzak omdat ik niet uit bed kom komen om naar de wc te gaan, ik was enorm duizelig en was afhankelijk voor alles. Nu kan ik al weer kleine stukjes los lopen op mijn kamer (op de gang met rollator) en kort rolstoel rijden. Ik kan/mag nu 6 keer per dag 5 tot 7 minuten zitten. Dit hopen we komende weken op te kunnen bouwen naar 6 keer een kwartier zitten. Pas na een week of 6 mag ik langer dan een kwartier zitten. Best een beperking voor een rolstoel rijder.

Ik ben nu een week in dit revalidatie centrum. Het adres is: Revalidatie St. Antonius Woerden/ Careyn, Kamer 21, Polanerbaan 2, 3447 GN Woerden. Ik heb een eigen kamer en heb uitzicht op een grote vlier die geweldig bloeit en een plat dak. Elke avond zijn daar veel eksters te vinden.

Eigenlijk is alles ingericht op ouderen met oa. nieuwe heupen en knieën. Ikzelf ben nogal een uitzondering qua leeftijd, vrijwel iedereen is minimaal dubbel zo oud en ik heb zelfs een geriatrisch arts (en dat terwijl ik nog geen 40 ben!). Maar op zich vind ik dit wel prima. De zorg en therapie is gelukkig goed.

Helaas lukt het nog niet om gezellig mee te eten in de eetzaal omdat ik nog maar kort kan zitten maar 1 buurvrouw komt zo nu en dan even langs voor een praatje en/of een spelletje. Haar kende ik al uit het ziekenhuis, ze is de dag na mij geopereerd en lag bij mij op zaal. Dus dat is gezellig.

Na maanden stilstand deed mijn rolstoel het niet meer, 1 accu was volledig dood en wilde niet meer opladen. Gelukkig kon er hier afgelopen week een monteur van medipoint komen en die heeft mijn rolstoel voorzien van nieuwe accu’s (Ries, heel erg bedankt!) Mijn rolstoel is nu klaar voor een nieuwe pelgrimage, nu ik nog. Maar daarvoor oefen ik nu flink met de fysiotherapeuten ergotherapeut

Er is helaas buiten alle therapie (altijd alleen in de ochtend) niet heel veel te doen hier en ik verveelde me eerst enorm maar ik heb mijn draai daar nu wel in gevonden. Familie heeft gezorgd dat ik knutsel spulletjes heb en mijn ukulele, dus ik heb nu genoeg om handen.

Ook word ik erg blij van al die lieve kaartjes, ballonnen (ik ben dol op ballonnen, kijk maar eens op dit deel van mijn website als je dit nog niet wist), e-mailtjes en andere berichtjes die ik ontving. Ook heb ik gelukkig vrij regelmatig bezoek. Helaas lukt het me nu nog niet om alles persoonlijk te beantwoorden. Daarom bedank ik even iedereen via dit blog. Het doet me echt goed en helpt me door deze tijd heen.

2 dagen geleden vertelde ik de verpleegster dat ik het zo mis om buiten te zijn. En vandaag heeft ze iets leuks voor mij geregeld. ze heeft namelijk een bed hier in de binnentuin van het ziekenhuis gezet! Ik lig dit blog dan ook heerlijk in de tuin op mijn ziekenhuisbed te schrijven. Zo fijn dat ik nu een paar uur buiten heb mogen genieten van de buitenlucht, het koele windje, de meeuwen en andere vogels (heel vogels grote vanuit Schiphol!) in de lucht, de kleine schapenwolkjes in de stralend blauwe lucht, zonnetje dat schijnt op het groen van de plantjes in de tuin.

Ik heb net gehoord dat als alles goed blijft gaan ik waarschijnlijk 28 juni word ontslagen. Aan de ene kant zie ik daarnaar uit want mijn huis heb ik al sinds eind maart niet meer gezien. Maar aan de andere kant vind ik het ook best spannend omdat ik dan nog lang niet de oude ben en nog veel dingen niet kan zoals voorheen. Er moet ook extra hulp worden georganiseerd en dat is best lastig omdat organisaties graag naar elkaar wijzen. Maar als ik nu kijk hoeveel ik nu kan vergeleken 2 weken geleden zal ik over 2 weken vast ook weer veel meer kunnen dan nu dus het komt vast wel goed.

Ik ben al een eind op weg maar er is ook nog een lange weg te gaan.

Als ik weer thuis ben zal ik laten weten hoe het gaat.

Groetjes, 

Logo, gestileerd plaatje van vrolijke rolstoelster (ik) met kruis en schelp in de handRolstoelpelgrim 

Operatie

Vandaag rond 12 uur ben ik met de ambulance naar het st Antonius in Utrecht gegaan. Het was een interessante rit want op een gegeven moment reden we verkeerd. Wat bleek is dat de ambulance van de huisarts het verkeerde ziekenhuis door had gekregen, ik moest naar St Antonius in Utrecht maar we reden naar St Antonius Nieuwegein. Gelukkig heb ik een oplettende zoon en hij zag dat we verkeerd reden. Gelukkig kon het worden aangepast en reden we iets na 13.00 uur toch nog het terrein op van het juiste ziekenhuis.

Daar aangekomen werd ik door de ambulance naar de juiste afdeling gereden en lag ik al snel op een bed. Na een tijdje wachten werd ik voorbereid op de operatie en rond 16.00 ging ik richting de operatie kamer en begon het.

Rond 18.15 werd ik wakker op de uitslaapkamer. Inmiddels lig ik op zaal.

De neurochirurg kwam net langs en ze dat alles goed is verlopen.

Qua pijn is het te doen, wel wat wondpijn maar ik had niet anders verwachten. Ik merk wel dat ik zeer weinig kracht heb, ik moest net even op mijn zij liggen en dat lukte mij haast niet door gebrek aan kracht. Gelukkig hielp de zuster en zo kon ze de wond bekijken. Ze vertelde me dat het er mooi droog uitziet dus dat is fijn.

Nu ben ik erg moe en ga zo slapen. Ik blijf hier waarschijnlijk 1 a 2 nachten, daarna een zorghotel maar het is helaas nog niet bekend welke plek dit word. Zodra ik meer weet schrijf ik hier in dit blog mijn adres. Dus voor wie een kaartje wilt sturen kan dit blog in de gaten houden (ik schrijf daarvoor niet een nieuw blog maar pas deze blog aan dus dan komt er geen nieuwe nieuwsbrief).

groetjes,

Logo, gestileerd plaatje van vrolijke rolstoelster (ik) met kruis en schelp in de handRolstoelpelgrim

Ps. Dinsdag 6 juni kreeg ik te horen dat mijn volgende adres vanaf donderdag 8 juni in woerden zal zijn, een verpleeghuis met revalidatie:

Revalidatie St. Antonius Woerden/ Careyn
Kamer 21
Polanerbaan 2
3447 GN Woerden

Instagram
RSS