Sinds zaterdag ben ik na 3 maanden eindelijk weer thuis. Dat is een paar dagen eerder dan verwacht want zoals ik in het vorige blog schreef was de verwachte ontslagdatum 28 juni.
Het weekend mocht ik op proefverlof en als het goed ging mocht ik dan thuis blijven en zo gebeurde het.
Ik ben bijna 3 weken in Careyn revalidatie in het st Antonius geweest. Hoewel het voelde als een verpleeghuis was het daar wel een goede omgeving om te herstellen en het lukte daar vrij goed om me aan mijn grenzen te houden. Wel vond ik het moeilijk zo weinig te kunnen en mogen doen en dat mijn herstel toch langzamer gaat dan op de standaard lijstjes van het ziekenhuis.
Heel fijn was dat ik, als een bepaalde zuster werkte, ik naar buiten kon. Daarover schreef ik ook al vorige keer. De technische dienst had zelfs een plank neergelegd bij de buitendeur zodat het bed makkelijker naar binnen kon. De eerste keer dat ik naar buiten ging bleek de drempel van binnen naar buiten goed te gaan maar andersom niet. Er waren 5 mensen nodig om het bed binnen te krijgen. Met de plank ging het veel beter.
Alle lieve berichtjes, emails en vooral ook kaartjes van jullie waren zo fijn om te krijgen. Dat heeft me er echt doorheen geholpen. Al die lieve bemoedigende teksten van vrienden, kennissen en mensen die ik nooit heb ontmoet en alleen via dit blog ken. De postbezorgers van het ziekenhuis vonden het ook interessant te zien dat er regelmatig post kwam met alleen de naam rolstoelpelgrim! Allen enorm bedankt. Binnenkort hoop ik energie te hebben om iedereen persoonlijk te beantwoorden maar nu moet mijn energie eerst gaan naar mijn herstel.
Nu thuis gaat het naar omstandigheden best goed maar ik moet opletten dat ik niet te veel doe. Gelukkig helpt mijn zoon me. Ik lig nog veel op bed en kan nog niet goed zitten (rond de 7 minuten) maar hopelijk verbeterd dat nog. In de rolstoel zitten terwijl ik rol gaat gelukkig beter (dat geeft hoop voor komende pelgrimstochten). Maar ik mag nu nog maar 15 minuten achter elkaar zitten. Komende weken heb ik nog veel leefregels om me aan te houden om te zorgen dat ik goed herstel.
Maar ja, ik ben in ieder geval weer fijn in mijn eigen huis. Hier kan ik weer genieten van mijn kleine moestuintje. Die kan nu wel wat extra aandacht gebruiken. Gelukkig is die nog grotendeels in leven door mijn ouders die af en toe water kwamen geven. De kas met verschillende soorten druiven staat er geweldig bij. En sommige verwaarlozing is ook weer leuk zoals de uien die zijn doorgeschoten en nu mooi bloeien.
Ondertussen probeer ik ook te zoeken naar opties voor een korte Nederlandse pelgrimstocht. een lange reis zit er dit jaar nog niet in maar ik wil toch proberen of er iets mogelijk is.
In het najaar hoop ik weer sterk genoeg hiervoor te zijn en voldoende te kunnen zitten. Ik denk nu aan etappe 0 zoals ik het maar noem. Ik ben 2016 gestart in Haarlem voor de eerste etappe. Dan wil ik kijken of het alsnog lukt om van huis naar Haarlem te rollen. Als dit goed gaat rol ik misschien wel verder tot het heiligdom in Heiloo. (Peter, dan kom ik graag je rolstoel toegankelijke B&B/pelgrimsherberg uittesten.) Dit zou 3 a 4 dagen rollen zijn dus een prima training voor volgend jaar. Dan wil ik de etappe doen die voor dit jaar gepland stond (Rocamadour naar Lourdes/Spaanse grens).
Tot die tijd zal het hier op het blog weer wat stiller zijn. Ik ga mij eerst maar richten op mijn herstel. En voor ik vertrek laat ik het sowieso weten.
Groetjes,
Rolstoelpelgrim
