Pelgrimstocht dag 8

Omdat er gisteravond voorspeld was dat het vandaag in de middag en avond zou gaan regenen ging mijn wekker extra vroeg. En in plaats van dat ik ergens tussen 9 en 10 uur vertrek was mijn rolstoel om 8.30 al opgeladen om te gaan. Ik maakte nog even een kort praatje met  een andere pelgrim en toen vertrok ik. Maar na zo’n 100 meter rijden wilde ik een slok nemen en bedacht me toen dat ik volledig was vergeten dat ik de flessen water nog had moeten vullen. Gelukkig was ik nog dichtbij en nadat alle flessen gevuld waren kon ik echt op pad.

Ik moest nog naar de bakker, die bleek dicht maar het kleine supermarktje waar ik gisteren was had wel vers brood. Ook nam ik nog een winterwortel en tomaat mee voor onderweg.

Na de winkel ontmoette ik weer pelgrims die ik al eerder had ontmoet en maakte ook met hen een kort praatje. Daarna vertrok ik echt.
Ik vond het wel een soort belevenis om allerlei soorten pelgrims te zien. In het dorpje waar ik op de camping had geslapen bleken namelijk nog vele andere pelgrims te zijn in herbergen en hotels.
Sommige dragen hun hele hebben en houwen op hun rug (sommige hebben zulke grote tassen bij zich dat ik mij werkelijk afvraag hoe ze met zoveel gewicht Santiago willen halen) en anderen zijn daarvan het tegenovergestelde,  zij dragen een kleine dagrugzak en stonden toen ik langs kwam rollen bij een busje te wachten want die zou de enorme rolkoffer van hotel naar hotel transporteren. En dan is er nog de pelgrim die bij zich heeft wat nodig is maar ook niet meer dan dat. Maar een rolstoelpelgrim, daarvan ben ik geen andere tegen gekomen.

Eenmaal op de juiste weg mocht ik tot aan Aubrac bergop rijden. Van 1195m tot 1340m over zo’n 8km.  Het was gelukkig goed te doen en de weg was rustig en goed. Daarbij was het bewolkt en niet te warm. Bij de pas van Aubrac, het hoogste punt, even gepasseerd en vocht tot me genomen en ook wat vocht daar gelaten.

Het landschap van de eerste helft waren voornamelijk weilanden, haast geen groen gras te vinden, alles dor, veel koeien en weer vele roofvogels.

Niet veel verderop lag Aubrac, een heel klein en oud dorpje met een bijzondere en grote kerk.
Vanaf dat moment moest ik nog 11 kilometer.  Maar in Aubrac waren m’n eerste accu’s vrijwel leeg. Ik had kunnen wisselen maar hoopte er nog even mee te kunnen doen.
Vanaf toen zette de daling namelijk in. Ik moest alleen nog remmen (met rem op mijn stuur) om te zorgen dat ik niet te snel ga (bij 10km per uur schakelen mijn rolstoelwielen uit en die remmen normaal automatisch mee, als ze uit gaan hangt alles af van 1 kleine rem op het stuur).

Onderweg was het enorm mooi. Bos,  beekjes slingerend door het landschap, een waterval die op de kaart stond en ik kon horen maar door de bomen niet kon zien (helaas), bloemen en vlindertjes in de berm.

Net voor de camping sprak ik ook nog een Nederlands stel (nou ja, ik ging er vanuit dat ze een stel zijn, als het niet zo is sorry!) En vertelde over mijn tocht. Zij hadden net ook een etappe gelopen.

Na die ontmoetingen kwam ik al snel op de camping aan. Het weer was enorm veranderd,  van fris tot het middaguur tot heet in de middag.

Toen de tent stond ben ik even met m’n voeten in de koude beek achter m’n tentje gaan zitten om de oververhitting tegen te gaan. Ook nu zit ik even daar terwijl ik schrijf. In m’n tentje (in de zon) is het veel te warm. Al ziet mijn lijf er wel naar uit zo te gaan liggen.

Net terwijl ik wilde schrijven dat het vandaag droog was gebleven hoorde ik een knal, onweer. Ik kon nog maar net mijn rolstoel inpakken onder de tarp en zelf de tent in kruipen voordat het ging regenen. Nu hoor ik de regen alweer minder worden en de donder is ook alweer verder weg. Het is wel gelijk afgekoeld, fijn!

Nu kan ik in m’n tent liggen en de route voor morgen bekijken. En dan weer vroeg naar bed.

Groetjes,
Rolstoelpelgrim