Dag 26, Urdos naar Somport

Toen ik wakker werd regende het nog flink. Het heeft volgens mij vrijwel de hele nacht geregend. Gelukkig hield het op toen ik toe was aan het inpakken van de tent. Toen tent ingepakt. Wat een modder was het, de regen had alle grond tegen de tent gespetterd. Ook in de voortent (waar ik de waterdichte zakken altijd heb liggen) was het modderig geworden. Al die zakken van buiten maar even onder de buitenkraan gehouden om de ergste modder kwijt te zijn en nat was het toch al. Dan liever schoon en nat!

Over modder gesproken, ook de mooie rivier langs de camping die gisteren nog mooi helder water had was vanochtend een vieze modder bruine kolkende en een stuk diepere rivier geworden. Het had dus ook flink geregend op andere plekken.

Nadat alles op de rolstoel zat en ik nog even kletste met 2 mensen van de camping begon het weer te regenen. Dat had de weerapp niet voorspeld. Rolstoel met bagage snel onder een afdak gezet en ik werd door 1 persoon uitgenodigd in haar vakantiehuisje om te schuilen. Daar even met haar en een vriendin gepraat. Gelukkig duurde de bui niet heel lang. Toen het weer droog was ben ik vertrokken. De steile helling voor de camping opgerold, daarna naar de route gerold.

Net voor ik daar was werd het ineens heel donker en barstte er een enorme bui los. Als ik niet toevallig net voor een openbaar toiletgebouw had gestaan had ik een groot probleem gehad maar ik zag dit gebouwtje, reed er met stoel en al in en zo bleef ik droog. Het was een echt klassiek Franse ervaring met zo’n Frans gat als wc waar ik bijna in moest staan om binnen te kunnen staan. Maar ik stond droog en dat is het belangrijkste. Het ging enorm hard, de steile maar korte helling die ik moest nemen om op de route te komen veranderde gewoon in een snelstromende rivier. De bui hield denk ik een kwartier aan en daarna bleef het water nog de helling af stromen. Toen dit 5 minuten later eindelijk minder werd ben ik maar weer gaan rollen, hopen dat het droog zou blijven. En dat gebeurde. Al snel zag ik zelfs blauwe vlekken in de lucht verschijnen. 

Ook de bergen kwamen weer langzaam tevoorschijn. Het gevallen water zag ik ook als wolken opstijgen waardoor bergen af en toe kort gedeeltelijk verdwenen maar ook weer snel terug kwamen. Het werd heerlijk weer, niet te warm, niet te koud.

Het was een enorm mooie rit, mooi zicht op de bergen, mooie lucht en vanwege de regen ook veel watervalletjes. Ook reed ik langs een stuwmeer die uitliep op de rivier waar ik steeds langs reed. Alles was modderig bruin ipv blauw en helder zoals de laatste dagen, ook het meer was bruin. Onderweg ontmoette ik een wielrenner uit Polen die ik gisterochtend ook op de camping had gesproken. Hij doet alle grote passen van Europa en ging vandaag “even” op en neer de Somportpas om daarna naar een  volgende pas te gaan. 

Al na zo’n 6 kilometer was mijn 1e accu leeg. Dit maakte me enigszins zenuwachtig want ik moest zo’n 15 kilometer rollen tot de top van de berg en de 2e helft was steiler dan de eerste (en de eerste helft was al zo’n 7% gemiddeld). Het was een steile, slingerende weg en bosachtig gebied. Toch rolde ik maar rustig door, hopend dat ik ergens een plek zou vinden om te kunnen laden. Ondertussen zag ik het batterijniveau snel dalen en begon mijn stoel te piepen. De wielrenner kwam weer van de top rijden net nadat ik de accu wissel had gedaan. Ik vertelde hem dat het een spannende rit zou worden vanwege de accu’s maar hij kon natuurlijk ook niet helpen. Dus we gingen beiden weer verder (hopelijk leest hij hier hoe het is verlopen).

Ik had op de kaart gezien dat er een herberg voor groepen (bv scholen, kerken, vakantiereizen, etc) op de route zou zitten en ik hoopte dat ik dit zou halen, dit was het eerste huis sinds het begin van de pas dus ik had ook niet veel keus. Dus toen m’n wielen steeds meer piepten en af en toe al uitvielen werd het wel heel spannend. Het gebouw was al in zicht toen ik met motor geen meter verder meer kwam, maar het was nog wel een paar honderd meter (met een helling van zeker 7%) rollen, en dat zonder motor. Maar ik moest toch iets. Om vooruit te rollen ontbrak me de kracht, toen maar achteruit, dan kan ik naast mijn armen ook mijn benen en gewicht gebruiken om me naar boven te trekken, maar leuk is anders. Na een enorme strijd lukte het om er te komen. Ik zag gelukkig iemand bewegen voor een raam boven maar hij/zij zag mij niet. Op de deur stond een telefoonnummer, maar ik had al de hele pas vrijwel geen telefoonbereik, en ook nu lukte het bellen niet. Gelukkig kwam er toen iemand uit de deur, een gast. Zij riep gelukkig een medewerker. Ik mocht gelukkig binnen komen om te laden. Ik werd enorm hartelijk ontvangen en kreeg thee (2x) in een soort eetzaal met zithoek. Ik had een leuk gesprek met de medewerker, een Marokkaanse man die wat engels spreekt. Toen ik daar, terwijl mijn rolstoel stond te laden, lekker op een bank zat sloeg de vermoeidheid toe. Toen maar gevraagd of er een mogelijkheid is om te overnachten. Gelukkig kon dat.

Nu lekker op een eigen kamertje met 4 stapelbedden en een geweldig uitzicht op de bergen. Mijn accu’s staan te laden en ik ga vroeg slapen want ik ben uitgeteld.

Morgen het laatste stukje naar de top van de Somportpas en dan bergafwaarts. 

Groetjes, 

Rolstoelpelgrim